Het jaarlijkse kerstfeest van VC Kesselt werd een geslaagde afsluiter van een bewogen jaar 2013. Een terugblik.
Na een kwakkelseizoen en –terugronde wist Kesselt op de voorlaatste speeldag van de eindronde in Lommel het behoud in derde provinciale te verzekeren. Hoe langer die partij van eind mei achter ons ligt, des te groter het besef dat God wel degelijk bestaat. Het noodzakelijke gelijkspel uit de brand slepen met tal van geblesseerden, zieken, afwezigen, interim-bankzitters en aan-het-einde-van-hun-Latijn-spelers lukt niet zonder hulp van bovenaf. Ruim een half jaar later klaart de hemel stilaan op boven Kesselt. De nederlaag tegen hekkensluiter Rooierheide hadden we liever niet gezien, maar de recente 9 op 12 geeft toch goede moed voor een aangenamer seizoenseinde.
De goede decembermaand werd tijdens het kerstfeest op gepaste wijze gevierd. Eerst rustig met een lekker pastabuffet en tijdens het bekijken van de vele filmpjes, nadien al iets losbandiger aan en rondom de toog. Sommigen kwamen daarbij verrassend actief uit de hoek, anderen bevestigden het beeld dat tijdens de filmpjes van hen werd opgehangen en wat we al langer wisten. Voorbeeld nummer één is Michiel Leonaers, supporter van het eerste uur en hofleverancier van de Kesseltse kassa. Zijn bierdebiet overtreft dat van de grootste kampioen van het Beierse Oktoberfest. De verdediger van de reserven, die een mooie carrière tegemoet gaat als boegbeeld van alle Out Of Bed-gels, liet zich net als tijdens zijn eerste zes maanden bij Kesselt niet onbetuigd. Na een aarzelend begin ging Leonaers weer tekeer alsof alle brouwerijen nog in 2013 voorgoed de deuren zouden sluiten en trok zoals steeds met de laatste bus naar huis.
Dat Michiel Leonaers een clubspeler in hart en nieren zou worden, wist de meerderheid eigenlijk al tijdens zijn ontgroening op weekend in Wirtzfeld. Omdat Michiel en Jasper te laat waren bij het vertrek, werden zij ’s avonds als straf aan mekaar vastgebonden. Die sanctie kon ongedaan gemaakt worden als de twee elkaar kusten, maar zover kwam het niet. Jasper zag er nochtans geen graten in om kennis te maken met de amandelen van Michiel, maar al zijn inspanningen bleken parels voor de zwijnen. Door de weigering van Leonaers mocht de koord rond de polsen van beide spelers niet los, trokken de twee geboeid richting feesttent, die naar aanleiding van de jaarlijkse kermis tot de nok gevuld was.
Eens ter plekke, deed het duo allerminst moeilijk om voor de hele Kesselt-delegatie drank te halen. Jasper en Michiel raakten met de promille steeds meer op elkaar afgestemd, feestten hand in hand, gingen samen naar de tweede boom rechts, openden elkaars rits bij de sanitaire stop en waren opnieuw klaar om zich bij hun zwetende ploegmakkers aan te sluiten. Toen het duo toch werd losgemaakt, zag Michiel zijn kans schoon om op het podium de onnavolgbare platenboer te vergezellen. Niet veel later werd de hele tent opgeschrikt door een zatte Zwitser die ‘Keeesssseeeelt’ loeihard door de microfoon schreeuwde. Wie had die weten te bemachtigen? Inderdaad … Het leverde Michiel erkenning, gelach, handgeklap en diepe buigingen van alle ploegmaats op.
De enige speler die niet applaudisseerde, was Jeroen Keulers. Die was van 11 tot 5 uur non-stop bezet, Keulers had zijn handen dan ook meer dan vol met serieuzere zaken. Intussen dacht Leonaers al een stap verder en wilde hij de massa ook van muziek voorzien. Enthousiasme en goede bedoelingen te koop, maar LM is en blijft een tiener en bezweek onder de druk toen alle spotlights op hem gericht stonden. Michiel koos voor de foute knop en de feesttent zat plots zonder licht en muziek. De eerste stroompanne in de kermisgeschiedenis van Wirtzfeld. Een minuut later was het probleem gelukkig van de baan en konden er opnieuw kandidates geronseld worden voor de volgende ronde limbo. Afgesloten werd er aan de toog bij uitbater Bert, die ook versteld stond van het doorzettingsvermogen van de Leuven-student van Kesselt. Zo’n sportman had hij in het nietige Wirtzfeld nog nooit gezien. Degenen die om 5.30 uur besloten om toch nog voor enkele uren hun bed op te zoeken, kregen een verontwaardigende blik van LM, die zijn ogen niet kon geloven en uiteindelijk nog tien keer ‘de laatste’ bestelde.
Leonaers is niet alleen in zijn engagement, want niemand die zo hard naar het weekend uitkijkt als de gasten van de reserven. Als ze de nacht van vrijdag op zaterdag hebben overleefd, kunnen ze vrijwel rechtstreeks naar de bakker en begint de pret pas echt. Enkele uren, koffiekoeken, morning-afterpillen en vijftig snapchats later samenkomen op de parking, negentig minuten voetballen en ongeacht het resultaat pas opnieuw tegen het laatavondnieuws thuiskomen. De echte kanjers onderscheiden zich door dat scenario diezelfde nacht te herhalen. Pakweg 1.000 calorieën verbruikt tijdens de wedstrijd, maar met 4.000 extra het bed instappen, het is niet iedereen gegeven.
Bij wie het aantal calorieën de voorbije maanden in de omgekeerde richting ging, is Dave Lieveld, sinds pakweg twee maanden opnieuw op competitiegewicht. Het zou cru zijn om te beweren dat de doelman van KVC bij aanvang van het seizoen met overtollige kilo’s kampte, maar als we de foto’s van de teambuilding opnieuw bekijken, was Philip Banks uit The Fresh Prince of Bel-Air klein bier in vergelijking met Lieveld. Maar tijd brengt gelukkig ook raad bij mensen op leeftijd, zo maakte het filmpje over Lieveld duidelijk. Dave stopte met McDonald’s, Quick, Burger King, Pizza Hut en Kentucky Fried Chicken als ontbijt, ging in the cloud even bezinnen en besloot om voor iedere training en wedstrijd een kruiwagen tomaten te eten. De Haspengouwse groentesector floreerde in de herfst van 2013 als nooit tevoren.
Lieveld was niet de enige speler die de voorbije maanden op de lijn lette. Sven Jans, Marnic Neven en Kevin Lambrigts gooiden zich op de Brinta, een ranzig ontbijtproduct dat volgens het trio nauwelijks af te slikken valt. Ik hoor het u al denken: waarom moet Marnic Neven regimen? Wie een brood gooit naar het gezicht van onze voorzitter, krijgt het al jaren gesneden terug, maar MN valt niet te evenaren in zijn drang naar perfectie. Slechts twee trainingsdagen vindt de voorzitter voor watjes en daarom rent hij alle andere dagen als Haile Gebrselassie over de tarmac in eigen dorp. Ieder zijn visie, want waar Marnix een kilometer te veel loopt, neemt Kevin Lambrigts dan weer alle tijd voor zijn dagelijkse lichaamsverzorging. Onderschat het niet, Kevin is met de zaak bezig. Al een geluk dat hij niet bij een profclub voetbalt, want het medische kabinet van het team zou op slag verdubbeld moeten worden. Naast zijn wekelijkse bezoeken aan de kinesist en kraker gebruikt onze lange namelijk zoveel zalfjes, balsems, poeders, tapes, neusdruppels, gels en sticks, dat veel spelers sinds Lambrigts’ komst naar Kesselt spontaan hun SIS-kaart meebrengen naar de veredelde apotheek in de kleedkamer.
Dan is er nog onze vriend Jelle Rogiers, de trendsetter die met roze T-shirten en zomershorts ooit hoopt door te breken tijdens de wintercollectie. Dansen op legerbottines is zijn leven en sinds kort is daar Aloë Vera bijgekomen. Als rasechte verkoper van tal van prestatiebevorderende producten treedt ‘Jelle bal’ in de voetsporen van de lange en heeft ook hij voor de wedstrijd een aparte kleedkamer nodig om al zijn potjes en schepjes kwijt te kunnen. Wat hij precies doet en hoe hij het klaarspeelt, weet geen mens, maar als de dansfabriek van Kesselt in de kleedkamer een van zijn poederpotten opent, gaat er evenveel damp de lucht in als bij vijf gourmetstellen aan een kersttafel. Dan toch liever de spannende verhalen van Circus Moors, de wekelijkse Herbalife-spam van Tom Peeters, de plattepensduik op zijn klokkenspel van Mario Ferniani, de cola’s van Koen Grosemans, de pogingen tot grappige opmerkingen van Marnic Neven op onze Facebookpagina of de dansmoves van Geert Nelissen.
Opvallend veel spelers met de attitude van een profvoetballer, maar er zijn ook figuren die het leven in derde provinciale op een andere manier benaderen. Leffebaron Sebas Van Tilborg, onze topschutter dankzij wie de cashflow van de boetepot nooit stilvalt, was dit seizoen al zo vaak alleen op de eilandraad in de spits, dat hij steeds meer de weg van de donkere bieren ging bewandelen. De appel valt trouwens niet ver van de boom, want de kans is reëel dat barvrouw CVT Charlotte, The Voice van Kesselt van Sebas van Koen van Van Tilborg, tijdens haar periode bij Kesselt ook al eens dacht dat haar bed een carrousel is. ‘Op één been kan een mens niet staan’ was bij broer Sebas aanvankelijk een aanvaardbaar excuus om een glas extra te bestellen, maar na verloop van tijd werd duidelijk dat volgens Van Tilborg een mens ook niet op tien benen kan staan. Het aantal Leffes ging synchroon mee naar omhoog.
Wat ook iedere wedstrijd omhoog gaat, is het broekje van Yannick Moermans. Het lijkt allesbehalve comfortabel, maar de stofzuiger van Kesselt voelt er zich als een vis in het water mee. Niemand die het zou kunnen, maar geef Yannick een XXXL en het broekje eindigt nog tien centimeter boven zijn knie. Het doet een beetje denken aan Gerd Müller, de alombekende centrumspits die Duitsland in 1974 ten koste van Nederland wereldkampioen maakte. Müller had in ’74 al het weelderige kapsel dat Moermans nu kenmerkt en slaagde er net als hij in om het voetbalbroekje te dragen als een hotpants. Zo ging dat in de seventies.
Even iets anders: wanneer gaat Martijn in de kantine op de knie voor zijn Carmen? Zelden zoveel romantiek en tonggeworstel binnen de groen-zwarte clubmuren gezien, dus lijkt de huwelijksplechtigheid met Michael als bruidsjongen nabij. Carmen en Martijn, iedereen kent hen als koppel van Kesselt. Enkel de ringen ontbreken nog. Als Carmen onze linkerflankspeler vijf minuten niet aan haar zijde heeft, is hij waarschijnlijk naar het grote toilet. Als Tinus het zonder Carmen moet weten te rooien, gaat de wedstrijd niet door. Dat weten ze bij de voetbalbond: geen Carmen in Kesselt staat synoniem voor geen Tinus op het wedstrijdblad. Straffer nog, de toekomst en het voortbestaan van Kesselt liggen in handen van Martijn en Carmen. Als beiden bij iedere streling, kus of natte Willy 5 euro in de groepspot zouden gooien, had Kesselt in een recordtijd de financiële mogelijkheden om een stabiele club in bevordering te zijn. De restaurantdag zou op slag overbodig worden en ook de rommelmarkt behoorde in dat geval definitief tot het verleden. Kom op, Tinus, ge kunt het. Wij brengen de kleedkamerbox mee naar het trouwfeest en Michael zet zich onbezoldigd achter de frietketel.
Met de recente menu’s achter de kiezen heeft de spelerskern van KVC nog enkele dagen om te bekomen van zoveel overdaad, net als van de training van maandag 23 december. De schrijver van deze kerstbrief droomde de voorbije nachten doorlopend over kegels en piketjes, werd badend in het zweet wakker en ziet nog altijd witte vlekken als hij eraan terugdenkt. Soit, de terugronde wordt binnen een week al hervat en Thierry Walravens kan op training weer aan de slag met een ongekende vorm van Zuid-Limburgs sambavernuft en merengue- en salsabaltoetsen. De T1 van Kesselt wist niet wat hij zag op zijn eerste training en stond versteld van zoveel beleving en fysieke paraatheid, dat hij nagenoeg meteen de pizzaman kon blijven bellen. Ook in 2014 kunnen wij daarmee leven.
Gerben Smeets
Reageer